Tekstbureau Formule M Nijmegen

Storytelling kan op allerlei manieren teruggrijpen op het verleden. De historie van een bedrijf, de ontstaansgeschiedenis en het plaatsen in een traditioneel verleden zijn de gebruikelijke manieren om aan de slag te gaan met het vertellen van een bedrijfsverhaal. Hieronder een andere manier die gebaseerd is op jeugdherinneringen.

Slakkenrace

Ik zet de slakken naast elkaar op de grond. Naast mij zitten vriendjes en vriendinnen gespannen te kijken. We volgen vervolgens gefascineerd de twee behuisde, slijmerige beestjes. Die langzaam op weg gaan naar de eindstreep die we een paar meter verderop getrokken hebben. Ik zie hoe een van de slakken van het pad afraakt. Daarom pak ik hem op. En ik zet hem op gelijke hoogte weer terug op het pad. De anderen protesteren even, maar houden al snel hun mond dicht en de adem in.

Sneller. Je kunt het!

Want ze zien hoe de slak die ik heb opgepakt de afstand tussen zichzelf en zijn voorganger begint te overbruggen. Eén van de jongens begint opgewonden te roepen: “Kom op, sneller. Je kunt het!” Ik lach stilletjes in mijzelf. Alsof die slak dat hoort of begrijpt. Maar ik zeg niets. De voorste slak draait zijn kop in een andere richting van de eindstreep af. Heel even maar. Dan vervolgt hij zijn weg weer. Ongehaast. Alsof die andere slak hem niet op de hielen zit. Ik adem uit en fluit daarbij zachtjes door mijn getuite lippen. Alsof ik stoom afblaas. De spanning is te snijden.

Voelsprieten

Een meisje brengt haar vinger dicht in de buurt van de voorste slak. We roepen allemaal: “Niet doen!” Verschrikt trekt ze haar vinger terug, maar de voorste slak heeft de warmte van haar vinger al gevoeld en trekt zijn voelsprieten terug en stopt. Zodra hij merkt dat er geen gevaar is, zet hij zijn tocht weer voort. Maar zijn achtervolger haalt hem bijna in. Naast elkaar slepen ze zich voort. Een slijmspoor achterlatend op de stenen. De streep is nabij. Nog even en dan…

Eindstreep

“Jongens, komen jullie eten.” We kijken allemaal verschrikt op. De kampleider staat verderop met een pollepel te zwaaien. Geërgerd roept een van de jongens: “Ja, zo meteen!” Onze blikken gaan weer snel naar de slakken. Ze zijn bijna bij de eindstreep. De voorste stopt voor een kiezelsteentje. De achtervolger haalt hem in. Teleurgesteld zucht een van de meiden: “Oh nee.”

Ik pak de winnaar op en zet hem in het gras verderop. Veilig. De ander wordt opgepakt door een van de jongens. Hij zet het beestje op een vensterbank. Ook veilig. We kijken elkaar aan, lachen allemaal en draaien ons om naar de barak. Het is tijd om te eten.

“Oh, ik heb een honger, joh”, zegt een van de jongens, terwijl hij naar de barak rent. “Als we maar geen slakken te eten krijgen”, roep ik jolig. Ik krijg een stomp van een van de andere jongens en de meiden reageren bijna gekwetst: “Nee, natuurlijk niet. Wat ben je gemeen.” Lachend komen we de eetzaal binnen. Stamppot. Gelukkig!

Balkon

Jaren later woon ik op twee hoog. Ik ben volwassen, maar nog steeds dol op slakken. Niet om te eten, maar om mee te spelen. Het is wel balen, dat ze zelfs op twee hoog kunnen komen en mijn planten op het balkon aanvreten. Daarom speur ik elke dag het hele balkon af op slakken. Als ik er eentje vind, pak ik hem op en gooi hem naar beneden. Wel voorzichtig. Op zo’n manier, dat de beestjes de kans krijgen om in hun huisje te kruipen, voordat ze beneden in de struiken belanden.

Snel weer boven

Hoe dan ook, het is ongelofelijk hoe snel ze weer boven zijn. Een kwartier na de grote schoonmaak zijn ze weer boven. Tenminste zo lijkt het. Waarschijnlijk zijn het andere slakken, maar wel knap dat ze dat hele eind naar boven klimmen om mijn planten op te peuzelen en hun slijmspoor achter te laten.

Ondernemer

Ik kan het niet laten mijn ervaringen met slakken te vergelijken met mijn ervaringen als ondernemer. Langzaam maar zeker heb ik mijn bedrijf opgebouwd. Het spoor dat ik achterlaat, bestaat uit de berichten die ik op social media plaats. En alhoewel de groei van mijn onderneming langzaam is gegaan (midden in de crisistijd), lijkt het toch snel te zijn verlopen. Af en toe raak ik van mijn pad, maar sta ik, zodra ik dat merk, even stil. En dan vind ik mijn focus weer. Om mij heen heb ik veel steun in de rug: van mijn vrienden en ambassadeurs die in mij geloven.

Geen slakkenrace

Mijn carrière is dan wel geen slakkenrace, maar mijn eindstreep is bij lange na nog niet in het zicht. Af en toe als ik met mijn voelsprieten ergens tegenaan loop, trek ik mij terug in mijn huisje. Maar niet voor lang. Zodra ik merk dat er geen gevaar is, ga ik gewoon weer door.

Deel je ervaringen eens

Misschien kun je je helemaal niet vinden in dit slakkenverhaal. Ik hoor graag van andere ondernemers wat hun ervaringen zijn en of dat ze wellicht iets soortgelijks kunnen vertellen. Vergelijk je ervaringen eens met wat je ooit vroeger als kind heb meegemaakt en leg de parallel met je carrière. De kans is groot dat je ook leuke, interessante dingen kunt vertellen over je bedrijf vanuit het oogpunt van een kind bekeken. Het is maar een idee…